Het Niels Broek: wandelen langs dijken, beken en reeën

Een gewone dag werd een buitengewone ontdekkingstocht door het Niels Broek in Niel. Samen met mijn trouwe viervoeter Bonnie wandelde ik een mooie route vol rust, natuur en dieren. Onze wandeling startte aan het rustoord aan het einde van de Ridder Berthoutlaan, maar leidde ons door bossen, velden en langs water tot aan een hondenweide en zelfs een gezellig terras. Laat me je meenemen.

Startpunt: het Kasteel van Niel en het rusthuis Maria Boodschap

Parkeren kan in de Ridder Berthoutlaan, waar doorgaans voldoende plaats is. Meteen valt het oog op het statige oude gebouw dat nu dienstdoet als serviceflats van het rusthuis Maria Boodschap: het Kasteel van Niel. Dit kasteel dateert al van de 13e eeuw en kent een rijke geschiedenis met eigenaars die zich doorheen de jaren hebben afgewisseld. Het is bijzonder hoe erfgoed en hedendaags zorg hier een onverwacht huwelijk hebben gevormd.

Langs de weg naast het rusthuis begonnen Bonnie en ik onze wandeling richting het Broek. We passeerden een gerestaureerde hoeve aan de rechterkant, een mooi voorbeeld van hoe ook landelijke architectuur behouden kan blijven.

De eerste keuze: drie richtingen, wij kozen rechtdoor

Uiteindelijk kom je op een kruispunt terecht: rechtsaf naar een brede weg, links naar de personeelsparking van het rusthuis of rechtdoor het Broek in. We kozen voor het pad rechtdoor en lieten ons leiden door een zandweg, geflankeerd door uitgestrekte velden.

Links van ons doemde de dijk op als een natuurlijke grens, terwijl de velden zich rechts verder uitstrekten. Het voelde alsof we een schilderij binnenstapten: rust, ruimte en natuur in haar puurste vorm.

Kikkers, konijnen en een onverwachte ontmoeting met een ree

Aan het einde van het zandpad werden we gedwongen naar links te gaan, langs een kleine beek. Bonnie besloot dat het tijd was voor een slokje water, tot er plots een kikker voor haar neus wegsprong. Ze schrok zich rot en ik moest lachen om haar verbaasde snoet.

Terwijl we verder liepen langs de weiden, zagen we rechts van ons drie konijnen die elkaar in razend tempo achterna zaten. Even later dook, bijna verstopt tussen de struiken langs de dijk, een jonge ree op. Het dier bleef ons enkele seconden aankijken, alsof het ons wilde inschatten. Hij wandelde daarna rustig verder tussen het groen. Bonnie had haar zinnen gezet op een kennismaking, maar gelukkig was ze netjes aangelijnd. Eén enkele blaf van haar zorgde ervoor dat het reetje zijn pas versnelde en uit ons zicht verdween.

De ontmoeting voelde bijna magisch. Hier, in het hart van Niel, leeft de natuur nog in volle vrijheid.

Door de weide richting een smal brugje

Aan het einde van het pad kan je kiezen: de dijk op via een dichtbegroeid weggetje of rechts een onofficieel pad volgen door de weide. Geen echt wandelpad, maar wel een duidelijk spoor van wandelaars en hondenliefhebbers die ons voorgingen. Bonnie snuffelde erop los. Wat ze allemaal geroken heeft, dat weet alleen zij.

Na een tijdje bereikten we twee elektriciteitspalen. Net voor de tweede liep een smal, eveneens enigszins overgroeid padje naar een bruggetje over de beek. Wees hier voorzichtig, zeker in natte periodes: het pad is smal en de begroeiing maakt het moeilijk zichtbaar.

Het bos van Natuurpunt: knooppunt 112

Aan de overkant van het beekje aangekomen konden we weer kiezen de dijk op te wandelen, maar die lieten we letterlijk links van ons liggen. We wandelden uiteindelijk een stukje bos in, beheerd door Natuurpunt. We volgden de pijl naar knooppunt 112, al heb je die pijlen amper nodig, want er is maar één pad.

Het bos bestaat uit twee delen. Tussen die twee delen steek je opnieuw de beek over, wandel je een stukje tussen hoge dijk en de beek, om dan weer die zelfde beek opnieuw over te steken om zo het tweede deel in te duiken. Hier voelde het bos iets wilder aan, ruiger ook. Prachtig, maar met een ander karakter dan het eerste deel. Alsof je even in een andere wereld stapte.

Opvallend: sommige beken stonden droog, andere voerden nog wat water aan. Toch was het pad zelf op sommige plekken nog verrassend vochtig. Goede wandelschoenen zijn hier geen overbodige luxe, zeker in de herfst of winter.

Bonnie genoot met volle teugen. Ze dook enthousiast beken in, inspecteerde gevallen takken en liet geen geur ongemoeid. Het water was dan wel grotendeels uit de beken verdwenen, dat wou niet zeggen dat ze droog waren, Bonnie zakte diep de modderige ondergrond in, maar dat vond ze helemaal niet erg. 

Terug via de korte dijk, tussen weiden en hoogspanningslijnen

Wanneer je het bos uitwandelt, neem je een trapje omhoog naar de zogeheten korte dijk. Ga je hier naar links, dan wandel je richting de grote dijk aan de Rupel. Wij kozen voor rechts waar we niet veel later opnieuw moesten kiezen tussen twee opties: naar rechts wandelen en afdalen naar de brede weg die ons uiteindelijk weer naar het rustoord zou voeren of de weg links volgen en op de korte dijk blijven. We kozen de tweede optie en volgden het slingerende pad tussen velden vol koeien en paarden.

De weiden, met hier en daar een imposante boom, straalden rust uit. Enkel de vele elektriciteitspalen stoorden het idyllische plaatje een beetje, een erfenis van de nabijgelegen Interescaut-centrale in Schelle.

Na ongeveer tien minuten kwamen we bij de achterzijde van een school uit. We stapten naar de Volkenbondstraat en gingen naar links. We passeerden achtereenvolgens het gemeentemagazijn, de brandweerkazerne en een hoge haag die het kerkhof afscheidt van de straat.

Hondenparadijs? Een bezoek aan de losloopweide

Aan het einde van de straat bereikten we een hondenweide. Deze heeft twee poorten zonder sluis, dus wel even opletten bij binnenkomst.

Middenin ligt een waterplas, omringd door dichte begroeiing. Het water staat in verbinding met de Wullebeek en is modderig en vuil. Het water ligt enkele meters lager dan het wandelpad en er zijn steile kanten waarlangs de honden kunnen afdalen. Kleine honden kunnen moeilijk zelf weer uit het water klimmen, als ze erin springen, dus wees voorzichtig. Het water is sterk begroeid waardoor je er geen zicht op hebt. Gelukkig is er één toegankelijke plek waar het wandelpad afdaalt tot bijna op waterhoogte. Daar is het ook iets properder en makkelijker om er in en uit te lopen voor de meeste honden.

Het vuile water is niet bepaald ideaal te noemen voor een hondenweide, de schuine zijdes langs het water zijn echter wel nog een fijne plek om te rennen en te springen. Bonnie had het alleszins prima naar haar zin. Qua grootte is het een eerder bescheiden weide, zeker geen plek om een lange wandeling op te maken.

De laatste etappe: terug naar het begin via dorp en terras

We verlieten de hondenweide langs hetzelfde poortje en wandelden opnieuw door de Volkenbondstraat. Naast het gemeentemagazijn ligt er een kleine speeltuin voor kinderen en staken we de straat over. Niet veel later kruisten we de Vaartstraat.

Wie naar rechts gaat, wandelt opnieuw naar het Niels Broek en zal op het einde van de straat links het rustoord zien. Wij gingen naar links, richting het Sint-Hubertusplein. Wanneer je dit plein met grote bomen oversteekt richting de kerk, kom je vanzelf op het kerkplein.

Hier liggen zes horecazaken vredig naast elkaar. De terrassen zijn hondvriendelijk, al zijn honden binnen meestal niet toegelaten in de eetgelegenheden, wel in de cafés. 

Het was nog wat koud voor de kinderen om door de fontein te lopen, wat in de zomer wel vaak gebeurt, maar Bonnie kon er nog wel even wat drinken. Tenslotte waren zowel Bonnie als ik tevreden, het was opnieuw een heerlijke wandeling. Eentje vol natuur en kleine ontmoetingen die je doen glimlachen.

Deze wandeling in het Niels Broek was een ideale combinatie van erfgoed, natuur, rust en gezelligheid. Een plek waar mens en dier samen op ontdekking kunnen gaan. Bonnie vond het alvast fantastisch en ik ook.