Een eerste ontdekking van het Meerdaalwoud

Op zoek naar een fijn losloopgebied voor mijn hond Bonnie, kwam ik uit op het Meerdaalwoud. Ik kende het niet en ging dan ook nieuwsgierig op pad naar Oud-Heverlee. Het was even rijden, maar bleek uiteindelijk wel meer dan de moeite te zijn. 

Ganzen met attitude 

Onze dag begon al onverwacht vrolijk toen we er bijna waren. Terwijl ik de baan langs de vijvers van Zoet Water volgde, werd ik tot stilstand gebracht en was ik getuige van een bijzonder tafereel: vier ganzen die, met de flair van een koninklijke stoet, de weg overstaken. Geen stress, geen haast. Deze nonchalante dieren hadden duidelijk alle tijd. 

Het verkeer? Dat moest maar even wachten. En dat gebeurde ook, niemand claxonneerde. Iedereen keek gewoon toe en wachtte geduldig af. Soms zijn het die kleine, onverwachte momenten die je hele dag een gouden randje geven.

Een paar minuten later parkeerde ik op de parking De Speelberg, een ruime en goed onderhouden parkeerplaats met openbare toiletten, een informatiebord en directe toegang tot het bos. Geen gedoe met zoeken of verdwalen: alles is er voorzien om je uitstap vlot te laten verlopen.

Losloopplezier 

Bij het binnenwandelen van het bos kwamen we al meteen het losloopgebied voor honden tegen. Voor Bonnie was het een droomplek:  een bos om in los te lopen, meer moet dat niet zijn. Met zijn zachte heuveltjes, struiken om in te snuffelen, omgevallen bomen om over te springen en genoeg plek om haar energie kwijt te raken, was Bonnie dan ook zeer tevreden. 

Wat ik zelf zo fijn vond, is dat het gebied heel natuurlijk aanvoelt, geen kale open plek, maar een deel van het bos waar honden gewoon even hond mogen zijn.

We kwamen niet veel andere honden tegen, wat het aangenaam rustig maakte, maar de honden die er wél waren, zorgden voor fijne speelmomenten. Terwijl Bonnie vrolijk met een andere hond speelde door om de beurt achter elkaar te rennen, raakte ik aan de praat met een vriendelijke vrouw die me wat achtergrondinformatie gaf over de streek. Zulke ontmoetingen geven een wandeling vaak dat tikkeltje extra: lokale weetjes, kleine verhalen die je nergens op een bord leest.

Van dreef naar kapel: wandelen in stilte

Na een stevig uur in het losloopgebied te verblijven, besloten we verder te wandelen. We volgden, zoals de vriendelijke vrouw ons had aangeraden, de dreef die vóór de hondenzone liep en genoten van de rust die over het bos hing. Geen drukte, geen lawaai, enkel het geluid van onze voetstappen en Bonnie's blije gesnuffel.

Na een kwartiertje wandelen, doemde er iets bijzonders op tussen de bomen: de O.L.V. van Steenbergen kapel. Deze grote boskapel, trouwens de grootste van Vlaanderen, straalt iets mystieks uit, stil en sereen, zo omgeven door natuur. Zelfs Bonnie leek een beetje onder de indruk. Het is zo'n plek waar je vanzelf zachter gaat praten, alsof de bomen meeluisteren.

De Minnebron: bijgeloof en bronwater

Tegenover de kapel ligt het Streekhuis Dijleland, een goed punt voor wie meer info wil over het gebied of de omliggende wandelingen, ookal was het gesloten toen wij er waren. Wij besloten nog een stukje verder te wandelen en kwamen zo terecht bij een klein pad dat leidde naar een verborgen parel: de Minnebron.

Deze natuurlijke bron, één van de laatste in Vlaanderen, is doordrenkt van verhalen. Volgens een oud bijgeloof zou je de ware liefde ontmoeten als je ervan drinkt. Of dat klopt? Dat laat ik in het midden, maar ik heb Bonnie toch even laten slurpen, voor de zekerheid. En ondertussen heeft ze toch al wel een aantal aanbidders bijgewonnen.

Het water borrelt op uit de grond, helder en koud en het voelt alsof de tijd hier trager stroomt. Een plek om even stil te staan, letterlijk en figuurlijk. 

Toen wij er waren, kwam er trouwens iemand enkele flessen vullen met water. Als je van in de buurt bent, kan je zo wel je drinkwaterrekening beperken natuurlijk. Voor wandelaars is het een mogelijkheid daar hun drinkflessen aan te vullen.

Geertsvijver, horecazaken en picknickplekken

Wie verder wandelt, komt vanzelf bij de Geerts- of Gitsvijver. Ook hier is een parking voorzien, kleiner dan bij De Speelberg, maar mét een parkeerplek voor mindervaliden. 

Als je vóór de vijvers links afslaat, wandel je langs de eerste drie vijvers van Zoet Water en zal je uiteindelijk een aantal horecazaken tegenkomen. Die heb ik deze keer niet bezocht, maar bij een volgende wandeling in dit gebied, kan dat zeker wel gebeuren . 

Voor deze keer hielden we het bij een meegebrachte snack aan één van de picknicktafels die je doorheen het gebied terugvindt. Simpel, maar lekker.

Wat je nog meer kan doen in het gebied?

Het Meerdaalwoud biedt zoveel mogelijkheden dat één bezoek echt niet genoeg is:

• een Arboretum, voor wie interesse heeft in bomen en planten,

• speelzones voor kinderen, ideaal voor gezinnen,

• fietsroutes die door het woud slingeren,

• bivakzones,

• nog andere onthaalzone's zoals De Jacht en De Torenvalk, met ook een parking, toiletten en een kleinere hondenzone.

Afsluiten met een glimlach (en modderpootjes)

Ons eerste bezoek aan het Meerdaalwoud zit erop en smaakt duidelijk naar meer. Bonnie was moe maar gelukkig, met een vacht vol blaadjes en modderpootjes als aandenken. Ikzelf had het gevoel een stukje verborgen Vlaanderen ontdekt te hebben, een plek waar natuur, rust en geschiedenis samenkomen.