Met de hond naar het Zoniënwoud: een modderig maar fijn avontuur

Sommige uitstappen beginnen niet als een sprookje. Mijn bezoek aan het Zoniënwoud met mijn hond Bonnie was daar het perfecte voorbeeld van. Een tocht die begon met frustratie en fileleed, eindigde uiteindelijk in pure verwondering en een blije hond. Want wat is het Zoniënwoud een plek om stil van te worden, zelfs met een dolenthousiaste hond aan je zijde.

Een hobbelige start

De rit ernaartoe was op z'n zachtst gezegd lastig. Omwegen, druk verkeer en wegenwerken maakten de autorit tot een hele onderneming. De Waterloosesteenweg is op zich al geen pretje, maar het werd extra ingewikkeld toen ik mijn afslag richting het bos niet meteen vond. Gelukkig herpakte mijn gps zich en loodste die me uiteindelijk toch naar de Parking Middenhut.

De parking ligt parallel aan de Waterloosesteenweg en is redelijk ruim. Toen ik er aankwam, stonden er maar een paar auto's. Helemaal aan het uiterste van de parking staat een groot infobord dat blijkbaar de bedoeling heeft om wandelaars wegwijs te maken. Laat ons zeggen dat het goedbedoeld was, maar niet erg verhelderend. Dat kan echter ook aan mij liggen, maar toch vooral aan Bonnie die me met haar enthousiasme weinig tijd gaf de kaart goed te bekijken. Ik besloot dan maar gewoon op goed gevoel te vertrekken.

Bonnie in haar element

Vanaf het eerste moment dat we het bos betraden, werd het duidelijk dat Bonnie in haar natuurlijke habitat was aangekomen. Haar neus draaide overuren en haar staart stond geen seconde stil. De paadjes die we volgden waren smal en op sommige plekken moeilijk begaanbaar. Modder, plassen en een overvloed aan omgevallen bomen maakten het eerder een hindernissenparcours dan een wandeling. 

Voor Bonnie geen probleem. Ze sprong er vrolijk overheen of kroop eronderdoor met een behendigheid waar ik enkel van kan dromen. Ikzelf deed mijn best om waardig te blijven tussen het gestruikel en het geklauter, met wisselend succes.

Toch was er iets magisch aan dat pad. De bomen, groot, oud en indrukwekkend, torenden boven ons uit als wachters van een eeuwenoud geheim. Elke stap die ik zette, deed me mijn gehaaste ochtend en de drukke weg ernaartoe wat meer vergeten. Het woud werkte op me in, kalmerend, ademend, helend.

Een losloopparadijs

Na een flinke lus door het bos, dook plots het losloopgebied op. Wat een ontdekking! Een plek waar honden vrij mogen rennen, ravotten en snuffelen zonder leiband. Het terrein is omheind, heuvelachtig en bezaaid met bomen, struiken en natuurlijke speelelementen. Voor een hond zoals Bonnie, die meer houdt van het bos dan van open vlaktes, is dit werkelijk een paradijs.

Eén van de ingangen tot het losloopgebied ligt vlakbij de parking, handig voor wie meteen hier naartoe wil. Wij kwamen er pas na een hele wandeling terecht, maar dat maakte het extra fijn. Bonnie was al warmgelopen en klaar voor een ander soort avontuur. En ze ging ervoor: rennen, rollen, springen, snuffelen, het hele arsenaal werd bovengehaald.

Er was niemand anders toen we aankwamen. Pas tegen het einde kwam er een andere hond het terrein op, maar tegen dan had Bonnie al anderhalf uur genoten van haar eigen koninkrijk. Driekwart van die tijd was ze aan het lopen. De resterende tijd werd ingevuld met stilstaan om grondig aan elk blaadje te ruiken.

Modder, plassen en geluk

Ik zou liegen als ik zei dat het droog was. Integendeel. Op sommige stukken was de modder zo diep dat zelfs waterdichte schoenen het begaven. Wie hier op een regenachtige dag of in de winter komt, doet er goed aan laarzen te dragen. Maar eerlijk? Geen moment heb ik me eraan gestoord. Als je hond zo zichtbaar gelukkig is, dan worden modder en koude voeten bijzaak.

Bonnie was moe, nat en voldaan toen we uiteindelijk terug naar de auto stapten. De rit naar huis bleek al even lastig als de heenweg, maar zelfs dat kon mijn humeur niet drukken. Ik had een herinnering bij die veel langer zou blijven hangen dan een file of een gemiste afslag.

Een plek om terug te keren

Het Zoniënwoud heeft indruk op me gemaakt. Niet alleen door zijn natuurlijke schoonheid, de rust en de kracht van het woud zelf, maar ook door de manier waarop het een hond — en haar baasje — helemaal zichzelf laat zijn. 

Ik weet zeker dat we teruggaan. En dat we dan misschien een ander pad kiezen, of misschien gewoon hetzelfde opnieuw doen. Want sommige plekken hoef je niet te variëren om ze te blijven waarderen.